ႏိုင္ငံ၏ ဥေဏွာက္- စာေရးဆရာဦးေဖျမင့္

အပိုင္း(၁)

အပိုင္း(၂)

**

THE 52nd ANNIVERSAR OF THE PROMULGATION OF

BUDDHISM

AS THE STATE RELIGION OF BURMA
August 26, 1961.

Foreign Relations of the United States,

 Foreign Relations of the United States, 1961–1963
Volume XXIII, Southeast Asia, Document 47

47. Telegram From the Embassy in Burma to the Department of State

Source: Department of State, Central Files, 690B.93/3–3161. Confidential; Priority. Repeated to Bangkok, Taipei, and CINCPAC.

 

Rangoon, March 31, 1961, 6 p.m.

774. James Barrington, Permanent Secretary, Burmese Foreign Office, conferred with Secretary Rusk at Embassy residence Bangkok, 7:00 to 8:00 P.M. March 29. Ambassadors Johnson and Snow also present.

¹1. Rusk was in Bangkok attending the SEATO Council meeting March 27–29.

Barrington first presented to Secretary a copy of Prime Minister U Nu’s play “The Wages of Sin”, stating U Nu particularly hoped Secretary would find time to read it. Secretary replied he had heard of play and was very happy to have a copy.

Then Barrington took up KMT issue in some detail, beginning with brief historical review. In 1953–54, because KMT irregulars had allied themselves with Shan and Karen insurgents who were seriously threatening continued existence of Burmese Union, GUB had taken case to UN. As Secretary would recall, GUB also terminated USG’s technical assistance program in Burma as consequence of charges it felt compelled to make against US in that connection. Evacuation of KMT irregulars undertaken in 1954 had not been thorough enough to remove them all. Moreover, Formosa Regime had re-supplied the remainder and, in recent years, increased their numerical strength and combat effectiveness.

The action initiated in 1961 to remedy situation, including current evacuation program, had been going quite well so far, but GRC had now begun to announce that program would be terminated mid-April. This was causing considerable concern in Rangoon because according to Burma army sources a group of at least 500 irregulars, who had first retreated to Northern Thailand, had now returned to Burmese territory and were moving Westward toward or into Kayah State. Back in 1952–53, KMTs, in conjunction with KNDOs, had occupied Loikaw, Capital of Kayah State. Danger now was that this group and other KMTs might again join forces with KNDOs and cause serious further trouble. In 1953–54, although Burmese government had become aroused over KMT issue to point where US-Burmese relations had suffered, the Burmese public had not been nearly as inflamed as it was now.

Barrington had been instructed to ask Secretary for all possible USG assistance in insuring that KMT problem was completely eliminated this time. Something needed to be done about the 500 irregulars he had referred to, and it would also be very desirable for GRC to extend evacuation program until combined efforts could bring about removal greatest possible number of KMTs. Barrington went on to say that Burmese Parliamentary Leaders were beginning to assert in debates that SEATO Bases had been used in support of KMTs and would be again. Burmese public opinion was picking up this theme and hostility was mounting against SEATO, whereas previously no strong feeling in Burma about SEATO other than clear decision on part of GUB not to consider membership therein. Barrington thought there were upward of 3,000 KMTs left in Burma, possible 3,500. Johnson and Snow both questioned these figures as appearing too high.

The Secretary in reply first pointed out that there were no SEATO Bases as such; there were merely bases situated in SEATO countries. Barrington acknowledged that in talking about SEATO in this sense, Burmese really meant Thailand, but since Thailand was neighboring country, Burmese did not like to accuse Thais directly for fear of damaging friendly relations.

The Secretary said that upon assuming office in January, he had been dismayed to find KMT issue, with which he had been so familiar in early fifties and even during World War II when he had served in the area in command of KMT troops, had arisen again as major problem. As Barrington knew, firm representations had been made in Taipei and much accomplished already toward resolution of the problem. GRC gave every evidence of sincerely and efficiently cooperating. US Government would continue to help in every appropriate way but he wished to make it clear that US was not involved; in short, the problem was not “our baby.” He had personally gone to considerable lengths since January to ascertain whether any branch of US Government, even at middle or lower levels, had been involved in or had even connived at KMT re-supply and build-up. He had found no evidence of any such thing. He realized that any country such as Burma had sensitivities but he thought GUB should appreciate that United States also had its sensitivities. President Kennedy, as his letter to Prime Minister U Nu must surely have revealed, had special interest in US relations with Burma. The President also had strong feelings and opinions on certain subjects. He had strong feeling with regard to US prestige and respect for our good faith and would not be prepared to have them put in question by anybody. There was, for example, the case of Lumumba’s death; USG had had no part whatsoever in his death and yet when certain people “pushed the button,” demonstrations occurred simultaneously against American Embassies in forty different countries. There had also been the mob action against our Embassy in Rangoon. We were not prepared to accept such actions with equanimity. Riots inspired or abetted by Governments against our Embassies were something we were “not having” and we looked to governments to take the proper steps to prevent them.

Barrington, after taking rather confused exception to implication that February 21 riot against Embassy Rangoon had been government-inspired (Note: It was in fact inspired by anti-US propaganda fed to press by Burma Army), sought to defend role of Rangoon police on that occasion, although he acknowledged police had not handled situation February 21 as well as they might have. Prime Minister had been out of town; other cabinet ministers had been indecisive; police had hesitated to start shooting; but two people were killed and fifty or more injured by police action.

After some further discussion about KMTs, the Secretary outlined briefly the current US position on Laos. The Russians had not yet replied to British proposal that cease-fire be agreed upon, to be followed by reactivation of ICC and convoking of 14-nation conference. British proposal, supported by USG, represented clear test of Communist intentions. If Communist countries persisted in their military and subversive efforts, “there would be trouble in Laos.” The Secretary believed that neither Burma nor other comparable nations wanted to see Laos go Communist.

Barrington agreed Burma did not want Communists to take over Laos. He supposed Russian hesitation in responding to British proposal had been occasioned by ChiCom objection to having an Indian again serve as Chairman of ICC in view of present tension in ChiCom-Indian relations. The Secretary said that since Burma realized the threat which Communism represented for Laos, GUB could play a most important part in the 14-Nation conference deliberations when the time came.

The Secretary asked Barrington if all other aspects of US-Burmese bilateral relationship were in reasonably good order. Barrington indicated he believed they were. The Secretary told Barrington that although American Ambassador in Rangoon was always available, he, himself, had retained his genuine interest in Burma and would be willing to hear personally from Barrington or other Burmese officials if they wished to bring some particular point to his attention in that way.

Snow

Source: Department of State, Central Files, 690B.93/3–3161. Confidential; Priority. Repeated to Bangkok, Taipei, and CINCPAC.

¹ Rusk was in Bangkok attending the SEATO Council meeting March 27–29.

သခင္ႏု(သို႔မဟုတ္)မုန္တိုင္းထဲက သစ္ရြက္တစ္ရြက္ (ဒဂုန္တာရာ)

သခင္ႏု(သို႔မဟုတ္)မုန္တိုင္းထဲက သစ္ရြက္တစ္ရြက္ (ဒဂုန္တာရာ)

(၁)

သခင္ႏု - ေက်ာင္းသား သပိတ္၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ - သခင္ႏု။
ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ရာကား သခင္ႏုႏွင့္ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္သည္ ခဲြခြာ၍မရေအာင္ ဆက္စပ္၍ေနသည္။
ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇ၀င္တြင္ ၁၉၃၆ ခု ေက်ာင္းသားသပိတ္သည္ မွတ္တိုင္ တစ္တုိင္ျဖစ္သည္ဟုထင္သည္။ ၁၉၃၆ ခု ေက်ာင္းသားသပိတ္သည္ ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးကို ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ေၾကြးေၾကာ္သံ၀ယ္ လူထုႀကီးသည္ မ်က္ေစ့ကိုပြတ္ကာ ထလိုက္ၾကသည္။

ကၽြန္ပညာ အလိုမရွိ

သခင္ပညာေပးေလာ့

ပညာေရး ျပဳျပင္ေပး

ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ လူထု၏အသဲစဲြျဖစ္လာသည္။

၁၉၃၆ ခု ေက်ာင္းသားသပိတ္မွ ေပၚေပါက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢသည္ ၁၉၃၈ ခု ေရနံေျမအလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံႀကီး၀ယ္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္တုိက္ခုိက္ေရးတပ္ဦးသို႔ ဘြားကနဲေရာက္လာေလၿပီ။ သမဂၢသည္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔ႏွင့္အတူလက္တဲြကာ အရင္းရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအလံေတာ္ကို လႊင့္ထူခဲ့ၾကေပၿပီ။

အရင္းရွင္စနစ္ ပ်က္စီးပါေစ။
မီးတုတ္ မီးတုတ္ ရႉိ႔ရိႉ႔။
သူပုန္ သူပုန္ ထထ။
အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပါေစ။

ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ နယ္ခ်ဲ႔တိုက္ခုိက္ေရးအင္အားစုကို ေရွ႔ေဆာင္လာေလၿပီ။ ဤ ၁၉၃၈ အေထြေထြသပိတ္အေရးေတာ္ပုံ၏သားသမီးမ်ားျဖစ္ကုန္ေသာ သခင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဟုိင္နန္ကၽြန္းသို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာစစ္ပညာသင္သြားၿပီး ၁၉၄၁ က အဂၤလိပ္ေမာင္းထုတ္ေရးကို ေရွ႕ေဆာင္ျပဳၾကေလၿပီ။

၁၉၄၁ - ၁၉၄၅၊ ဖက္ဆစ္မုန္တိုင္းႀကီး။

ဤ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ဤ ၁၉၃၆၊ ၁၉၃၈၊ ၁၉၄၁ ခု အေရးေတာ္ပုံမ်ား၏ တိုးတက္ေသာ အစိတ္အပိုင္းကပင္ ျပဳခဲ့ေပၿပီ။ ဤ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကပင္ အမ်ဳိးသားတပ္ေပါင္းခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ဖဆပလကို ေမြးဖြားလိုက္ေလျပီ။

ယခုကား လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပဲြကိုဆင္ႏဲႊကာ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ဟု ေၾကညာခဲ့ေပၿပီ။

၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္၏အမွတ္အသား သခင္ႏု။
၁၉၃၈ အေထြေထြသပိတ္အေရးေတာ္ပုံ၏အမွတ္အသား သခင္ဗဟိန္း၊ ေဒါက္တာလွေရႊ။
၁၉၄၁ အဂၤလိပ္ေမာင္းထုတ္ေရးအမွတ္အသား သခင္ေအာင္ဆန္း။
၁၉၄၅ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအမွတ္အသား သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။
၁၉၄၆၊ ၁၉၄၇ ဖဆပလအမွတ္အသား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။
ယခု ဖဆပလဥကၠ႒ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏု။

(၂)

၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ိဳက္လတ္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္လ်က္ရွိသည္။ သပိတ္မေမွာက္ခင္ကပင္ သခင္ႏုအေၾကာင္းမ်ားကို သတင္းစာတြင္ဖတ္ရ၏။ သမဂၢတရားပဲြတစ္ပဲြတြင္ သမဂၢဥကၠ႒သခင္ႏုက “ဦးဥတၱမႀကီး ကုလားျပည္ ျပန္ေလာ့” ဟု ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ပုံကိုဖတ္ရေသာအခါ သူ၏ရဲရင့္ျခင္းအတြက္ တက္ၾကြ၍ေနခဲ့၏။ ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မစၥတာစေလာစ္ႏွင့္သခင္ႏု အျပန္အလွန္စာေပးသည့္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရ၏။ လူငယ္မ်ားက သခင္ႏုကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ဘီေအဘဲြ႔ကိုျပန္အပ္ေၾကာင္းၾကားရေသာအခါ လက္ခုပ္တီးကာ ၾသဘာေပးလိုက္ၾကသည္။

ဇ၀န၏ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကိုဖတ္၍ တကၠသိုလ္ကိုအထင္ႀကီးေနစဥ္ တကၠသိုလ္၏ “ေငြလေရာင္ႏွင့္အရိပ္” ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုအိပ္မက္မက္ေနစဥ္ သခင္ႏုက ဘီေအဘဲြ႔ကိုျပန္အပ္လိုက္ေၾကာင္း ၾကားရေသာအခါ သခင္ႏုကို ႏွစ္သက္စဲြလမ္းမိသည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၂၅) ရက္ေန႔တြင္ တကၠသိုလ္မွေခါင္းေဆာင္၍ သပိတ္ေမွာက္လိုက္သည့္သတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ရင္တလွပ္လွပ္ ျဖစ္လာ၏။ သပိတ္ႀကီးကို ေမာ္ေတာ္ကားအမိုးတြင္လွန္တင္ကာ ကားကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုၿပီး “ဘာစီတီ ဘာစီတီ ဘြိဳက္ေကာက္ ဘိြဳက္ေကာက္” ဟု ေအာ္ၾကေသာအသံသည္ ရန္ကုန္ဘုရားလမ္းမွေက်ာ္ကာ နယ္သို႔ တေ၀့ေ၀့ ပဲ့တင္ထင္ရုိက္လာသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားမွာ စာေမးပဲြနီးကပ္၍ အိမ္တြင္ စာက်က္ရန္အခြင့္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းအားရက္အတြင္းျဖစ္ေလရာ သပိတ္သတင္းကိုသာ နားတစြင့္စြင့္ ရွိေနၾက၏။

ထိုအခိုက္ ဖ်ာပုံေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ၾက၏။

တစ္ညေနတြင္ ဖ်ာပုံမွ “ဖ်ာပုံေမွာက္ၿပီး။ အေဆြတို႔လည္း ေမွာက္ပါ” ဟူေသာ သံႀကိဳးစာကို ရ၏။ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားစုေ၀းကာ သပိတ္ေမွာက္ရန္ဆုံးျဖတ္ၾကၿပီး သပိတ္ေမွာက္ေၾကညာစာတမ္းကို လက္မွတ္ထိုး၍ ရန္ကုန္သပိတ္စခန္းသို႔ ပို႔လုိက္ၾက၏။

ထိုညတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏အိမ္တြင္မအိပ္ဘဲ တစ္ညလုံး တရုတ္မွင္ေတာင့္မ်ားကိုေဖ်ာ္ကာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုေရးျပီး ေစ်းဆိုင္မ်ား ကုကၠဳိလ္ပင္မ်ားတြင္ ကပ္ၾကသည္။

သပိတ္ေမွာက္ၿပီ။

ကၽြန္ပညာေရးကို မီးရိႉ႔ေလာ့။
စုတ္ခ်ာေသာပညာေရးကို အျမန္ျပဳျပင္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူမ်ားသည္ မိုးေပၚကက်လာသလို ျဗဳန္းကနဲေတြ႔ရေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို အံ့ၾသစြာ ဖတ္ၾကရသည္။ ရႈတ္ခ်မည့္သူကား မရွိ။ ၿမိဳ့မ စုံေထာက္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လိုက္၍ေမးျမန္း၏။

သုိ႔ႏွင့္ သပိတ္သည္ ေတာမီးေလာင္သလို တစ္ျပည္လုံးကူးစက္ေတာက္ေလာင္၍သြားေလၿပီ။

(၃)

သပိတ္ေမွာက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အနယ္နယ္သို႔ ၀ါဒျဖန္႔ျဖဴးေရးတရားေဟာ ထြက္လာၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့ကိုကား သခင္ႏု၊ သခင္ဗိုလ္ (ဂ်ပန္ေခတ္က ကြန္ျမဴနစ္ေျပာက္က်ားကိုယ္စားလွယ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္က်၍ဆုံးသူ)၊ ကိုထြန္းတင္ (ယခု ဗုိလ္မွဴးထြန္းတင္) တို႔ လာၾကသည္။ ကြယ္လြန္သူ ေဖဘီယံအဖဲြ႔၀င္ သတင္းစာဆရာဦးဘခုိင္လည္း သခင္ႏုတို႔ႏွင့္အတူ ပါလာသည္။

သတင္းစာထဲမွ မ်က္ႏွာမဲစာလုံးမ်ားျဖင့္ ေကာ္လံဦးမွေဖာ္ျပေသာ သခင္ႏု၏ဓာတ္ပုံရိပ္ကို ယခု ကုိယ္တိုင္ေတြ႔ရေပၿပီ။ သေဘၤာဆိပ္မွဆင္းလာၿပီး သေဘၤာဆိပ္အနီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ ေခတၱနားသည္။

အိမ္တြင္ လဘက္ရည္ပဲြျဖင့္တည္ခင္းကာ သခင္ႏုကို ၿမိဳ့ေပၚရွိလူမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖဲြ႔ေပးသည္။ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္သခင္ႏုမွာ ေဖာ္ေရြၿပံဳးရယ္ကာ စကားေျပာေနၾကသည္။

သခင္ႏုသည္ မီးခုိးေရာင္သကၠလပ္အေပၚဖုံး၊ အစိမ္းရင့္မႏၱေလးလုံခ်ည္ကို သပ္ရပ္စြာ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္၏ အတြန္႔အလိပ္မ်ားမွာ လိႈင္းထလ်က္ ရွိသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္၍ ျဖဴစင္ျခင္းလကၡဏာသည္ ေတာက္ပ၍ေနသည္။

အထူးျခားအေပၚလြင္ဆုံးကား တဖိတ္ဖိတ္ရႊန္းျမေသာမ်က္လုံးမ်ား ျဖစ္သည္။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေကာင္းကင္ျပာမွၾကယ္ပြင့္ကဲ့သို႔ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ပရိတ္သတ္ကို ဆဲြငင္ စဲြလန္းေအာင္လုပ္ေသာ စိတ္တန္ခုိးနဂါးေငြ႔မ်ားသည္ ဤၾကယ္ပြင့္မွ ဖိတ္က်ရစ္သန္းလ်က္ ရွိေပသည္။

သခင္ႏုသည္ လဘက္ရည္စားပဲြတြင္စကားေျပာေနရာမွ ဧည့္ခန္းေထာင့္ရွိစႏၵယားကို သြားျမင္၍ “ၾသ စႏၵယားနဲ႔ပါလား၊ ဘယ္သူတီးသလဲ” ဟု ၿပံဳးကာေမးသည္။ သူသည္ လူ႔ဘ၀၏လူမႈေရးရာေျမာက္ျမားစြာထဲတြင္ သီခ်င္းဂီတကိုလည္း မေမ့ေပ။

သခင္ႏုသည္ က်ဳိက္လတ္တြင္ ႏွစ္ရက္ခန္႔ေနစဥ္ ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေသးသည္။ တစ္ေန႔လုံးအခ်ိန္ယူ၍ ကုသိနာရုံ စေသာ ဘုရားပုထိုးမ်ားကို လွည့္လည္ဖူးေျမွာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတေတြကား သူ၏ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လိုက္၍ ေနၾကသည္။

တိေလာကမာရဇိန္ဘုရားအထြက္တြင္ အ၀တ္အစားစုတ္စုတ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္လူတစ္ေယာက္ကို သခင္ႏုက ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူသည္ ၿပံဳးရယ္ကာ ေဖာ္ေရြစြာႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲတြင္ကား သူ၏ ေမတၱာဓာတ္ကို ခ်ီးမြမ္း၍ေနမိသည္။

သပိတ္လွန္ကာနီး ဂ်ဴဗလီေဟာလ္တြင္က်င္းပေသာ ပထမႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ပါးစပ္ဖ်ား၌ “ကိုၾကီးႏု” ဟူေသာအသံသည္ ေဒါင့္ေနရာတိုင္းတြင္ က်ဴးရင့္ ျမည္ဟီးလ်က္ရွိသည္ကို ၾကားရေလသည္။

(၄)

အမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ႏုႏွင့္ တစ္ခါမွလက္ပြန္းတတီး မေနခဲ့ရဘူးေပ။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ရွိေသာအခါ သခင္ႏုသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးတြင္ေရာက္ေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးရာ၊ စာေပေရးရာတို႔တြင္ သခင္ႏု၏ပုံကားခ်ပ္ တေစ့တေစာင္းကေလးမ်ားကား ရံဖန္ရံခါဆိုသလိုပင္ ဆုံေတြ႔ေနရေပသည္။

တစ္ခါက ကိုေအာင္ဆန္းဥကၠ႒ ျဖစ္ေသာႏွစ္၊ သမဂၢက ေဒါက္တာဘေမာ္၏ တကၠသိုလ္ျပင္ဆင္ေရးဥပေဒၾကမ္းကိုပယ္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႔မေက်နပ္၍ အယုံအၾကည္မရွိအဆို တင္သြင္းရန္ စိုင္းျပင္းလ်က္ ရွိ၏။ သမဂၢက လူထုအစည္းအေ၀းကို ေခၚေပးရ၏။

သမဂၢစည္းမ်ဥ္းတြင္ ပါတီႏုိင္ငံေရး၌မစြက္ဖက္ရဟူေသာစာပိုဒ္ပါရွိရာ ထိုစာပိုဒ္ကိုကိုးကား၍ အတိုက္အခံဘက္က ဆူပူလ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အတိုက္အခံဘက္သို႔ယိမ္းလ်က္ရွိရာ လက္ရွိ သမဂၢအမႈေဆာင္မ်ား၏ အေျခအေနမွာ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ေနသည္။

သုိ႔ေသာ္ လူထုအစည္းအေ၀းပဲြတြင္ သခင္ႏုကို စကားေျပာခြင့္ေပးေလသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔က သခင္ႏုကို တို႔ဗမာအစည္းအရုံးမွ ေခၚလာရသည္။ သခင္ႏု ထ စကားေျပာေသာအခါ ေ၀ါေ၀ါေအာ္ေနေသာ ပရိသတ္သည္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

သခင္ႏု၏ သတၳဳသံပါေသာအသံသည္ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလုံးတြင္ တလြင္လြင္ ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ သတၳဳသံသည္ တစ္ေဒါင့္မွတစ္ေဒါင့္သို႔ ေ၀့ရုိက္လ်က္ရွိသည္။ သူ၏ ကုလား-ဗမာအဓိကရုဏ္းအတြက္ စိတ္ထိခုိက္ပုံကို စေျပာေသာအခါ ပရိသတ္သည္လည္း သူႏွင့္အတူလိုက္၍ စိတ္ထိခုိက္ေနပုံရသည္။

ေနာက္ အဓိကရုဏ္းအတြင္း ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရတာ၀န္မေက်ပုံမွစၿပီး လက္ရွိ သမဂၢအမႈေဆာင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုစြန္႔ကာေဆာင္ရြက္ၾကပုံကို ခ်ီးက်ဴးေျပာသည္။ ပရိသတ္ကား သခင္ႏုေခၚရာသို႔ လုိက္ပါၾကေလျပီ။ ေနာက္ဆုံး မဲခဲြေသာအခါ သမဂၢ အျပတ္အသတ္အႏုိင္ရေလသည္။

သည္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ႏု၏ဆဲြငင္ႏုိင္ေသာ သံလိုက္ဓာတ္ကို ယုံၾကည္မိသည္။

သခင္ႏု၏ တေစ့တေစာင္းကားခ်ပ္မ်ားထဲတြင္ စေကာ့ေစ်းနားရွိ နဂါးနီစာအုပ္တုိက္သည္ ေနာက္ခံကားအျဖစ္ ေပၚလာတတ္ေပသည္။ လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္သံ၊ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ႏွင့္အတူ သခင္ႏုကိုစာအုပ္မ်ားၾကားထဲမွ ေတြ႔ျမင္ရတတ္သည္။ သူတို႔သည္ နဂါးနီစာအုပ္အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၃၉ ခုက ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ထိန္၀င္းႏွင့္ကိုဗေဆြတို႔၏တုိက္တြန္းခ်က္အရ ဖိလစ္ပိုင္မ်ဳိးခ်စ္ ေဒါက္တာဂ်ိဳေဆရီဇာ ေရးသားခဲ့ေသာ (အထိမခံ) ၀တၳဳႀကီးကို ဘာသာျပန္ခဲ့ရာ ၿပီးဆုံး၍ စေကာ့ေစ်းရွိနဂါးနီတိုက္သို႔ သြားေပးသည္။ (ထိုစာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ရွိ ဘာသာျပန္လက္ေရးမူမွာ ဂ်ပန္အတက္ သခင္ဗိုလ္၏အိမ္ မီးေလာင္ရာတြင္ ပါသြားၿပီ)

နဂါးနီအခန္းတြင္ သခင္ႏုကို ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္ဘီဒိုထဲရွိ ေရာင္းေသာစာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္ရႉေနရာ သခင္ႏုသည္ အပါးတြင္လာရပ္၍ “အခု ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနသလဲ။ ဒါေတြ ဖတ္ၾကည့္ပါလား” ဟု ေျပာကာ ဘီဒိုထဲရွိ လက္၀ဲစာအုပ္အသင္းမွ ကြန္ျမဴနစ္စာေပမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူညႊန္ျပေသာ လီနင္စာေပစဥ္မွ မာ့စ္စာေပစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကို၀ယ္ခဲ့သည္။ သည္ကစ၍ မာ့စ္၀ါဒႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ပထမအႀကိမ္ ဖတ္ဖူးေလသည္။

(၅)

နဂါးနီစာအုပ္တုိက္မွ သခင္စုိး၏ “ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ”က်မ္းသည္ ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒမ်ဳိးေစ့တစ္ေစ့ ျဖစ္ေပ၏။ သခင္ႏုသည္လည္း ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒေခတ္စားလာေအာင္လုပ္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့၏။ သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို နဂါးနီသတင္းစဥ္တြင္ ဖတ္ရ၏။

သူ၏ “ေခတ္မီျပဇာတ္မ်ား” ကိုကား အေတာ္ကို စဲြလမ္းခဲ့၏။ လူ႔အထုပၸတၱိ လူ႔ဇာတ္ကိုသရုပ္ေဖာ္ျပေသာ လူ႔ဘ၀ေၾကးမုံမ်ားျဖစ္၏။ ျပဇာတ္ထဲရွိ ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ တကယ့္လူဆန္၏။ ေျမႀကီးႏွင့္ နီးကပ္၏။

“မယားဆိုးလင္” ႏွင့္ “လင္ဆိုးမယား” မွာ သဘာ၀က်လွ၏။ မယားဆိုးလင္ထဲရွိ မိန္းမႀကီး၏ေလသံမွာ ဖတ္ေနရင္း နားထဲတြင္စူး၀င္လာ၏။ ေဖာင္သမားတစ္ဦး၏မယား လင္ငယ္ေနပုံ ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ လြမ္းစရာလည္းေကာင္း၏။ သံေ၀ဂရဖြယ္လည္း ေကာင္း၏။ “ေနာင္ေတာ္ခၽြတ္ခန္း” ျပဇာတ္ကား ထိုအခါက သခင္ႏု၏ လူက်င့္တရားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကိုဖြင့္ဟလိုက္ျခင္းဟု ထင္သည္။

လူမဲြတို႔၏ထြက္ရပ္လမ္း၊ လူေပၚလူေဇာ္ စေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္ႀကီးမ်ားလည္း ေရးခဲ့ေသး၏။ လူေပၚလူေဇာ္မွာ အထူးသျဖင့္ ကုန္သည္မ်ားအဖို႔အသုံး၀င္လွ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလည္း သူ၏ “ပုတုဇၨေနာ ဥမၼတေကာ” မွာ ႂကြ၍ ဖ်တ္လတ္၏။ “ႏြားသိုး ႀကိဳးျပတ္” ကား လိင္ျပႆနာကို မကြယ္မေထာက္ ေျပာျပထား၏။ သူသည္ လူမ်ားကို အိမ္ေထာင္မႈ၊ လိင္မႈ စသည္တို႔ကိုနားလည္ေစခ်င္၏။

ယခုေခတ္တြင္ထြက္ေသာ “မာ့(ခ္)ဆဇၨင္း(မ္) ကိုကား နာမမ်ား အမွတ္ရခက္သျဖင့္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ “ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္” မွာ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။

သူ၏ “ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္” ၀တၳဳကိုကား အႀကိဳက္ဆုံးပင္။ ယခုေခတ္ စာေပေလာကတြင္ ထူးျခားေသာရတနာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ ပထမ အရင္းရွင္စနစ္၏စာရိတၱမ်ားကိုေဖာ္ကာ ၀တၳဳကိုဖြင့္လိုက္၏။ (သို႔ေသာ္ ေဖာ္ပုံမွာအၾကမ္းေျပး ႏုိင္သည္ဟု ထင္၏။) ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ေတာင္ကိုတက္ရဘိသကဲ့သို႔ ျမင့္၍ ျမင့္၍လာ၏။ ျမင့္လာေလ ေျမႀကီးရွိ လႈပ္လႈပ္ရြရြသနစ္ေတြကို ျမင္လာ၏။ အက်ဥ္းသားဘ၀ကို မီးေမာင္းထိုးျပသည္မွာ ေပၚလြင္လွ၏။ ဖတ္ရင္း ဆင္းရဲပင္ပန္းလာ၏။ ပင္ပန္းလာ၏ ေနာက္ဆုံးေသာအခါမွ သက္ျပင္းကို ရွဴထုတ္ႏုိင္ေတာ့၏။ ဆုံးသည္အထိ သိမ္ေမြ႔လွပစြာ ေခၚေဆာင္သြားေပ၏။

စင္စစ္အားျဖင့္ ဤ၀တၳဳသည္ ရာဇ၀တ္မႈပေပ်ာက္ေရးကိုရည္ညႊန္းထားေသာ ျပဳျပင္ေရး၀တၳဳျဖစ္၏။ အက်ဥ္းေထာင္၏ဒုကၡကို အရိပ္ထင္ျပထား၏။

ဂ်ပန္ေခတ္က ကိုဗဟိန္း၏ ႏုိင္ငံျခားေရးအတြင္း၀န္ရုံးခန္းတြင္ လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ရုိက္ထားေသာ“ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ၀ယ္” ျပဇာတ္ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ သခင္ႏုတြင္ မရုိက္ထုတ္ရေသးေသာ ျပဇာတ္၊ ၀တၳဳမ်ားရွိေသးသည္ဟု သိရ၏။ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မည္မသိ။

သခင္ႏုကား ျပဇာတ္၊ ဘာသာျပန္က်မ္း၊ ၀တၳဳမ်ားကိုေရးခဲ့ရာ စာေရးဆရာတစ္ဦးဟု ဆိုေလာက္ေပသည္။

(၆)

လူအျဖစ္ကား သူသည္ က်ယ္၀န္းမ်ားျပားေသာ လူ႔ဘ၀၏ အေသြးအသားတုိ႔ကို ထိေတြ႔ဆုံမိသူျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀သည္ကား ေသြးသားတို႔၏အရာအားျဖင့္သာျပြမ္းတီးသည္ ျဖစ္ကုန္၏။ သည္အထဲမွ တစ္ေယာက္တေလသာထူးခၽြန္၍ ေသြးသားထဲမွရုန္းထြက္ကာ ဟိမ၀ႏာၱေတာသို႔သြားၿပီး ဘုရားျဖစ္ရန္ က်င့္၏။ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကိုတမ္းတၿပီး သဲသဲမဲမဲလုပ္သူ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္လည္း ႏုိင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာစဲြၿပီး ဒုိင္နမိုစက္လို မရပ္မနား ေရွ႕သို႔တိုးကာအတင္းလုပ္သူ ျဖစ္၏။

သည္ေနရာ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္သခင္ႏုမွာ မတူဟုထင္သည္။ ေအာင္ဆန္းမွာ တစ္ေန႔လုံး ေနပူႀကီးထဲတြင္ တကုတ္ကုတ္ ႏုိင္ငံေရးတိုက္ပဲြမ်ားကိုလုပ္ၿပီးေနာက္ ညတြင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ထမင္းလုံးတေစၦအိပ္မက္မ်ားႏွင့္နပန္းလုံးခုိက္ သခင္ႏုကား ႏုိင္ငံေရးမွအားလပ္သည့္အခါ ႏုိင္ငံေရးဖိုင္တဲြႀကီးကိုေခါင္းအုံးရင္း ေရဒီယိုမွ ေမရွင္၏ “ျမပန္း၀တ္ၾကည္” ေတးသံေလးတြင္ ၿငိမ့္၍ေနခ်င္ေပမည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာ ေတးတစ္ပုဒ္ ကာရန္တစ္ခုကို စိတ္ကူးခ်င္ကူးေနေပမည္။

လူ႔ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးဆုံး အေရး (၃) ခုကား အစာအာဟာရ၊ အ၀တ္အိုးအိမ္၊ လိင္ကိစၥ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္မွာ ဟုတ္သည္။ စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာလဲ ဒါပဲ ျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္းလိုလူကား တစ္ခါက လိင္ကိစၥကို ေနာက္ထားခ်င္ထားခဲ့ေပမည္။ ဒါေတြအားလုံး၏ ႁပြမ္းတီးေရာယွက္မႈအေထြေထြကို မပယ္ႏုိင္သည္ကိုေတြ႔ျမင္၍ ပုတုဇၨေနာဥမၼတေကာ ဟု က်ဴးရင့္ၾကေပမည္။ သခင္ႏုသည္လည္း ပုတုဇၨေနာဥမၼတေကာသေဘာကို ေတြ႔ျမင္ေပသည္။ တစ္ခါက ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ကုကၠိဳင္းရွိ သခင္ႏု၏ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအိမ္တြင္ေနေသာ သခင္ဗဟိန္းထံသို႔သြားလည္၏။

သခင္ဗဟိန္းဇနီး မခင္ႀကီး၏မွန္တင္ခုံတြင္ သခင္ႏုငယ္စဥ္ကဓာတ္ပုံကို ယိုးဒယားပန္းတြန္႔မွန္ေဘာင္ႏွင့္ အလွတင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ရုပ္ပုံလႊာ၏ေက်ာတြင္ “ရီနဲ႔ေမာင္ႏု” ဟု လက္မွတ္ထိုးထားသည္ကို ဖတ္ရ၏။ သခင္ဗဟိန္းကား သခင္ႏု၏ ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီရင္း ကၽြန္ေတာ့္အား ၿပံဳး၍ၾကည့္ကာ “မမရီကို ေပးတဲ့ပုံေပါ့ဗ်” ဟု ေျပာေလသည္။

သခင္ႏုဧည့္ခန္းကား စႏၵယားသံျဖင့္ ၿငိမ့္ေနတတ္၏။ သူ၏ ၀င္းထဲတြင္ ဦးဥာဏ၊ ေမာင္ထင္တို႔ကို ဗမာသစ္ ျပဇာတ္အတြက္ သက္သက္ေခၚထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အဓိပတိရုံးခန္းတြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ ျပဇာတ္အေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနသည္ကို မၾကာခဏ တေစ့တေစာင္းေတြ႕ခဲ့ရဖူး၏။

ဂီတ၊ ျပဇာတ္ စေသာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူ႔ဘ၀ေရးရာတို႔တြင္ခံစားမႈ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္မတူေသာ္လည္း နယ္ခ်ဲ႔စနစ္မွလြတ္ေျမာက္ေရးကိုကား အတူယုံၾကည္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သခင္ေအာင္ဆန္း အစိုးရအဖဲြ႔ထဲ ၀င္ေသာအခါ သခင္ႏုကိုေခၚကာ ဖဆပလ ဒုတိယဥကၠ႒ ေနရာကို ေခၚေပးခဲ့ေပသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လုပ္ႀကံခံရသည့္ညက သခင္ႏုေခါင္းေဆာင္၍ အစိုးရအဖဲြ႔သစ္ ဖဲြ႕သည္ဟုသိရေသာအခါ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာရမိသည္။ တစ္ပါတီကဦးစီး၍ တစ္ပါတီအစိုးရတက္လွ်င္ အာဏာရွင္ဆန္သြားေပမည္။ ပါတီမ်ားကမပယ္ႏုိင္ေသာ ၾကားေနသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါကလည္း “ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ေအာင္ျမင္ပါေစ” ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။

မုန္တိုင္းတိုက္ေသာ္
လြင့္၀ုိက္ေလပါ
ေ၀့လည္ခ်ာႏွင့္
ေမ်ာကာ သစ္ရြက္ တစ္ရြက္တည္း။

သခင္ႏု၏ဘ၀ကိုရႉၾကည့္ရင္း အဆုံးမသတ္ေသာကဗ်ာေလးကို ေရးစပ္မိ၏။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကား မုန္တိုင္းေတြ ျပင္းထန္စြာတိုက္သည့္ၾကားထဲမွာပင္ လြင့္ေပ်ာက္၍မသြားဘဲ ခ်ာလည္ ခ်ာလည္ႏွင့္ ေ၀့ကာေမ်ာေနသည္။

အဂၤလိပ္ကိုေမာင္းထုတ္သည့္ ဘီအိုင္ေအစစ္တပ္ခ်ီလာစဥ္ သခင္ႏုမွာ ေထာင္ထဲတြင္ေရာက္ေန၏။ ဂ်ပန္ေခတ္က ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ေျမေအာင္းလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေနစဥ္ သခင္ႏုသည္ ျပဇာတ္ကိုလုံးပမ္းလ်က္ ရွိေနသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္သခင္ဗဟိန္းသည္ သခင္ႏုအိမ္မွပင္ ေျမလွ်ဳိးသြားခဲ့၏။ ေနာက္ ဂ်ပန္အေျပး၀ယ္ သူသည္ အဓိပတိႏွင့္အတူ မုဒုံသို႔ပါသြား၏။

၁၉၃၆ သပိတ္ စေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ သူသည္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ထႂကြသည့္ အေရးေတာ္ပုံမ်ားတြင္ကား သူသည္ မုန္တိုင္းထဲတြင္ ေမ်ာ၍ေနေပသည္။

ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေခတ္တြင္ သခင္ႏုသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေန၏။ လူမႈေရးရာကို လ်စ္လ်ဴမရွဳ၊ ေတးသီခ်င္း၊ ျပဇာတ္၊ စာေပ စသည့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို မေမ့၊ မွ်မွ်တတႏွင့္ အလယ္ကေန၏။

သူ၏ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကား ေခတ္မီခ်င္မွမီေပမည္။ သူ၏ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကား ေခတ္ေျပာင္းေတာ္ လွန္ေရးမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ့ခ်င္ေပ်ာ့ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ မသိေပ။ ယခုစာသည္ ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို ေ၀ဖန္ျခင္းမဟုတ္။ လူအျဖစ္ သူ၏ဘ၀ကို တေစ့တေစာင္းၾကည့္ရႉျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။

သူ႔ဘ၀ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ မဆုံးေသာကဗ်ာကိုပင္ ထပ္၍ ဆိုျပခ်င္ေပသည္။

မုန္တိုင္းတိုက္ေသာ္
လြင့္၀ုိက္ေလပါ
ေ၀့လည္ခ်ာႏွင့္
ေမ်ာကာ သစ္ရြက္ တစ္ရြက္တည္း။

ဒဂုန္တာရာ( ရုပ္ပံုလႊာ)

က်ေနာ့ကုိ သူခိုးလို႔ ေၾကညာပါ (ဦးႏု)

သီလကို အစစ္ေဆးခံဖို႔ စိန္ေခၚရဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြန္းပါေစ
ေမာင္ဝံသ June 9, 2013 at 11:27am

ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္  
ခုတစ္ေလာ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြထဲမွာ ေဟာေျပာပို႔ခ်မႈတခ်ဳိ႕လည္း ပါဝင္တယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း (အဓိကအားျဖင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ မ်က္ေမွာက္ကာလအထိ) ေဆြးေႏြးဖလွယ္တာပါပဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အခ်က္အလက္ေတြအေပၚ သုံးသပ္တင္ျပတဲ့ခ်ဥ္းကပ္မႈအျပင္  ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခုံမွာ ပါဝင္ကျပခဲ့ၾကတဲ့ အဓိက ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္၊ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုလည္း ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဗ်။ 
ဘယ္သူက စမလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကပဲ  စရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးတင္ျပတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို သင္တန္းသားေတြက သိေနတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းပို႔ခ်နည္းက ဆရာတစ္ေယာက္တည္းက တစ္ဖက္သတ္ ေျပာသြားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ သင္တန္းသားေတြကို မ်ားမ်ား ပါဝင္ေဆြးေႏြးခိုင္းတာဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပ ီး သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ ဖတ္႐ႈေလ့လာထားတယ္ ဆိုတာ သိရတာေပါ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလြဲၿပီး မသိတာကမ်ား  
သို႔ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ သမိုင္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြအေၾကာ င္း သူတို႔ခမ်ာ မသိတာက မ်ားေနတယ္။ ဥပမာ - ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအေၾကာင္းဆို ရင္ စာေပပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဆိုတာေလာက္ပဲ သိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရ အာဏာမဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအားလုံးလိုလိုရဲ႕  ဂု႐ုႀကီးတစ္ဆူဆိုတာကို မသိသူက ပိုမ်ားေနတယ္ဗ်ာ။ 
ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာၾကေပမယ့္ ေရႊတိဂုံေစတီ ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ဘက္မုခ္အနီး ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဂူဗိမာန္ႀကီးရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ ဂူဗိမာန္ေဘးမွာ စုဖုရားလတ္ ဂူဗိမာန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္
ဒၚခင္ၾကည္ဂူဗိမာန္၊ ဦးသန္႔ဂူဗိမာန္တို႔ပါရွိေနေၾကာ င္း တစ္ဆက္တည္း ရွင္းျပရတယ္ဗ်ာ။

သူတို႔ေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စာအုပ္စာေပအမ်ားအျပား ဖတ္႐ႈေလ့လာရင္း မလြဲမေသြ သိရွိမွတ္မိၾကလိမ့္မယ္လို႔ထင္ရတ ဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္ စသူေတြအေၾကာင္းကို ေျပာျပေတာ့လည္း အသစ္အဆန္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဗ်။ ေဒါက္တာဗေမာ္ဆိုရင္ ဂ်ပန္ေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အခန္းက႑ကိုေလ့လာရင္ တြဲၿပီးသိရမယ့္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေပမယ ့္ ဝိုးတိုးဝါးတားနဲ႔ မမွတ္မိသူက မ်ားေနတယ္။ ဂဠဳန္ ဦးေစာက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လုပ္ၾကံသူအျဖစ္ သိတယ္။ 
သို႔ေပမယ့္ ကိုလိုနီေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားလက္ေဟာင္းေတြထဲမွ ာ သူဟာ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ
ေရွ႕တန္းေရာက္ခဲ့သလဲ၊ သူ႔ရဲ႕ ေတာ္ကြက္၊ ေရွာ္ကြက္ေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ ေျပာျပတဲ့အခါ အေတာ္ကို အံ့ၾသကုန္ၾကတယ္ဗ်။

ဦးႏုအေၾကာင္း ေျပာစရာေတြ
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွာ ပထမဆုံး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ အၿပီးအျပတ္ အာဏာအသိမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ဦးႏုအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏ အေလးထားၿပီး ေျပာတယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းတို႔လူစုက အာဏာသိမ္းဖို႔စီစဥ္ေပမယ့္ ဦးႏုက အာဏာ အသိမ္းမခံဘဲ အာဏာလႊဲေပးလိုက္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးဖန္တီးၿပီး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ဆက္လက္တည္တံ့ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့ပုံကို ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းျပတယ္။
  
၁၉၆၁ မွာ ေတာင္ႀကီးညီလာခံက်င္းပၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆ ာင္ေတြက ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ ဖက္ဒရယ္မူကို ေတာင္းဆိုၾကတဲ့အခါ ဦးႏုက ရန္ကုန္ကိုဖိတ္ၿပီး အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးတယ္။ အသံလႊင့္႐ုံႀကီးမွာကို ညီလာခံ က်င္းပေပးၿပီး အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ေပးတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ သိမ္ေမြ႔ညင္သာတဲ့ ကိုင္တြယ္မႈေၾကာင့္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုကေန ခြဲထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားကို မေျပာေတာ့တဲ့အထိ အေျခအေနတိုးတက္လာတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလုံး တန္းတူေရးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရရွိေရးက ိုပဲ အေလးထားေျပာၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေကာက္ခါငင္ကာ အာဏာသိမ္းလိုက္တာပါပဲဗ်ာ။

လက္ညိႇဳးထိုးျပေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဖက္ဒရယ္မူေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးၿပိဳကြဲေတာ့မွာကို လက္မတင္ေလး ကယ္တင္လိုက္ရတဲ့ပုံ။ ထိန္းသိမ္းခံဘဝကေန ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရလာတဲ့ ဦးႏုကို လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းေထာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးႏုက “ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲေတာ့မယ့္အေျခအေနနဲ႔ ၾကံဳေနရၿပီလို႔ က်ဳပ္ကို ၂ မိနစ္ပဲ ႀကိဳေျပာပါ။ အာဏာသိမ္းစရာ မလိုပါဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း အာဏာလႊဲေပးလိုက္မွာေပါ့။ အဲသလိုဆိုရင္ ခုလို ဒီမိုကေရစီ ပ်က္စီးရတဲ့အေျခအေန မေရာက္ေတာ့ဘူးေပါ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတယ္ဗ်ာ။ 

က်ဳပ္ကို အာဏာျပန္အပ္ပါ 
ေနာက္ ၁၉၆၈-၆၉ ေလာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ျပည္တြင္းညီညြတ္ေရးအၾကံေပးအဖြဲ႔ ဆိုၿပီး ဦးႏု အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ၃၃ ဦးနဲ႔ဖြဲ႔စည္းေပးၿပီး တိုင္းျပည္ေရွ႕ခရီးအတြက္ အၾကံေပးခိုင္းတယ္။ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း အစရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဒီမိုကေရစီ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို တင္ျပတယ္။ အစိုးရ၊ သမဝါယမ၊ ပုဂၢလိက၊ ဖက္စပ္တို႔ပါဝင္တဲ့ ေျခေလးေခ်ာင္းေထာက္ စီးပြားေရးစနစ္ဆိုတာကို တင္ျပတယ္။ ဝိဓုရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ အစရွိတဲ့ ပမညတ အမ်ားစုပါဝင္တဲ့ အုပ္စုက ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီလမ္းစဥ္ကို တင္ျပတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔သြားဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ဦးႏုတစ္ေယာက္တည္းက ဘာတင္ျပသလဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို အာဏာျပန္အပ္ပါ။ 
သူ႔ကို အာဏာျပန္အပ္တယ္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားျခင္းကို 
ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ျပည္သူကို အာဏာျပန္အပ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ သူ႔ကို အာဏာျပန္အပ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို အာဏာျပန္လႊဲေပးလိုက္မယ္။ အဲသလိုဆိုရင္ အင္မတန္အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ အစိုးရဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ပါတဲ့ဗ်ာ။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ ဉာဏ္မမီခဲ့ပါဘူး။ ခုခါက်မွ ဦးႏုရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ သေဘာထားကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ သေဘာေပါက္လာၿပီး လက္ဖ်ားခါမိတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက ၃၃ ဦး အၾကံေပးအဖြဲ႔လည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဖ်ား႐ွဴးသြားတာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ဘယ္သူ႔အၾကံဉာဏ္မွ မယူတဲ့အျပင္ ဦးႏုက အာဏာျပန္ေတာင္းတာကို ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွား ျဖစ္ခဲ့သဗ်ာ။

ႏိုင္ငံေရးအကြက္ ေရွ႕ကေျပးေနတာခ်ည္း 
ေနာက္ ႏွစ္ ၂၀ အၾကာ ၁၉၈၈ က်ျပန္ေတာ့ ၉ စက္တင္ဘာ ၈၈ မွာ ဦးႏုက “၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ရက္ေန႔တြင္ မိမိထံမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက သိမ္းယူသြားေသာ အာဏာအရပ္ရပ္ကို ျပန္လည္ရယူလိုက္ၿပီ” လို႔ေၾကညာၿပီး စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ထူေထာင္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဦးႏုက သူ႔ရဲ႕ စင္ၿပိဳင္အစိုးရကႀကီးမွဴးၿပီး လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို အျမန္ဆုံး က်င္းပေပးမည္လို႔ အတိအလင္း ေၾကညာပါတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအကြက္ေတြက သူမ်ားေတြထက္ ေရွ႕က ေျပးေနတာခ်ည္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာေဆြးေႏြးခ်က္ေတြထဲမွာ ဦးႏုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြအေၾကာင္းကို ပို႔ခ်ခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၆ နာရီေလာက္ ရွိတတ္ပါတယ္။ တကယ္အေသးစိတ္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္ဆေလာက္ အခ်ိန္ေပးရမယ္ ထင္တယ္ဗ်။

တကယ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ဦးႏု ဦးႏုအေၾကာင္းေျပာရင္ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ ဆိုတဲ့ နာမည္လည္း တြဲလ်က္ပါတယ္။ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါဆိုသလို ဦးႏုရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ သန္႔ရွင္းမႈနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာမႈမွ သန္႔ရွင္းမႈကိုလည္း အထူးျပဳ ေျပာစရာရွိတယ္။
ဦးႏု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ဖဆပလကေန သန္႔ရွင္းနဲ႔ တည္ျမဲ ကြဲၿပီးခ်ိန္ သတင္းစာေတြက အေလးထားေဖာ္ျပခဲ့ၾကဖူးတယ္။

“ကြၽန္ေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးက ထြက္ခြာသြားခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆးပါ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မျဖစ္ခင္ကထက္ တစ္က်ပ္ပိုရွိေနတာ ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူခိုးလို႔ ေၾကညာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ခံပါ့မယ္” ဆိုၿပီး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာဆိုခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။

သူေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။။ ဦးႏုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အတိုက္အခံေတြဘက္က တျခား မေက်နပ္တာေတြ ရွိရင္ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ပ်က္ျခစားတဲ့ ဦးႏုဆိုတဲ့ စြပ္စဲြမႈမ်ဳိးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလည္း မၾကားဖူး၊ ဖတ္လည္း မဖတ္ဖူးဘူးဗ်။

ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က သူ႔ရဲ႕ သမၼတအျဖစ္ ပထမဆုံးမိန္႔ခြန္းမွာ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရျဖစ္ေစရပါမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့စဥ္က ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆုံး ေျပးသတိရလိုက္မိတာ ဦးႏု စိန္ေခၚၿပီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားထဲက “ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မျဖစ္ခင္ကထက္ တစ္က်ပ္ပိုရွိေနတာ ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူခိုးလို႔ ေၾကညာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ခံပါ့မယ္” ဆိုတာပါပဲဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ အဲသလို သီလကို အစစ္ေဆးခံဖို႔ စိန္ေခၚရဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မ်ားမ်ား ေပၚထြန္းလာေစခ်င္ေၾကာင္းပါခင္ဗ် ။ ၀၈၊ ၀၆၊ ၁၂

maungwuntha@gmail.com

ျပည္သူ႔ေခတ္၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၉၈